BRIAN READE: „Hipokryzja wokół pieśni żałobnej IDF na festiwalu w Glastonbury jest absurdalna”

Kilka miesięcy temu wiceprezydent Stanów Zjednoczonych ostrzegał, że największym zagrożeniem dla brytyjskiej demokracji nie jest broń nuklearna Rosji, lecz ograniczanie wolności słowa.

JD Vance ostro skrytykował Wielką Brytanię za „kryminalizację” dysydentów, którzy mieli odmienne poglądy, mówiąc: „Uważam, że lekceważenie obaw ludzi jest najpewniejszym sposobem na zniszczenie demokracji”. Twierdził nawet, że Keir Starmer powinien zostać zmuszony do uchylenia naszych praw dotyczących mowy nienawiści, jeśli chce zabezpieczyć umowę handlową z Donaldem Trumpem.

A prawica w tym kraju serdecznie oklaskiwała swoją bratnią duszę MAGA. Kemi Badenoch ogłosiła: „Wolność słowa jest cenna i zagrożona. Musimy o nią walczyć, ponieważ rzuca wyzwanie niebezpiecznym ortodoksyjom”. A wiodący komentator Daily Mail napisał wylewną mowę pochwalną pod tytułem: „Przywal im, JD”. Jednakże, rzecz z prawicowymi libertarianami, którzy trzymają się swoich pereł nad tak zwaną „kulturą anulowania”, jest taka, że ​​wolność słowa naprawdę do nich przemawia tylko wtedy, gdy się z nią zgadzają.

Kiedy czarnoskóry duet rapowy Bob Vylan użył chorego zwrotu w Glastonbury, aby potępić działania militarne Izraela w Strefie Gazy, ta święta zasada obrony wolności słowa poszła w zapomnienie. Politycy torysów i media wyły, aby ściąć głowy Vylana, domagając się śledztw karnych, wiwatując, gdy ich wizy amerykańskie zostały cofnięte i argumentując, że brak aresztowania ich będzie równoznaczny z „dwustopniowym wymiarem sprawiedliwości”.

Ci sami obrońcy wolności, którzy omijali szerokim łukiem kontrowersyjnych ludzi, takich jak Elon Musk i Laurence Fox, bronili wezwań Katie Hopkins do użycia śmigłowców bojowych przeciwko uchodźcom w małych łodziach i narzekali na usuwanie słów z książek Roalda Dahla, byli wściekli, że raper punkowy powinien móc skandować „śmierć IDF”. Głównie wściekli, ponieważ nadawał to ich znienawidzony chłopiec do bicia, różowa BBC.

I tak, BBC spieprzyło sprawę, transmitując wyraźnie kontrowersyjny duet na żywo, ale Glastonbury to antyestablishmentowy festiwal muzyczny, na którym można powiedzieć wszystko. Na przykład na tle Glasto Boba Vylana widniały słowa „Eat The Rich”. Może policja powinna ich również aresztować za podżeganie do kanibalizacji Jamesa Dysona?

Może BBC powinno było umieścić ostrzeżenie: „Ten akt może zawierać opinie na temat zabójstw w Gazie, które większość ekspertów od ludobójstwa uważa za ludobójstwo”? Albo nie, ponieważ wtedy prawica nazwałaby to „ingerencją państwa niańki”, mającą na celu przekształcenie naszej rozpieszczanej młodzieży w płatki śniegu.

Hipokryzja jest absurdalna. Gdyby Glastonbury odbywało się w szczytowym momencie bombardowania Wietnamu przez USA, czy BBC poczułoby potrzebę cenzurowania hipisów skandujących „Hej, hej, LBJ, ile dzieci zabiłeś dzisiaj?” Czy byłaby to mowa nienawiści?

Aby nie być gorszym od konserwatystów, Keir Starmer wskoczył na oburzony wóz, nazywając wybuch Vylana „przerażającym”. Tymczasem od wybuchu Vylana około 300 niewinnych mieszkańców Gazy straciło możliwość wypowiadania jakichkolwiek słów, ponieważ zostali bezlitośnie zabici przez bomby i kule IDF. A izraelska gazeta Haaretz zacytowała żołnierzy IDF, którzy powiedzieli, że otrzymali rozkaz strzelania ostrą amunicją do tłumów nieuzbrojonych Palestyńczyków w punktach żywnościowych. „To pole śmierci” — powiedział jeden z bojowników.

Jednak nic, co robi IDF, ani żadne wezwania ekstremistów w izraelskim gabinecie, które chcą wymazać Gazę z mapy, nie wywołują nawet w przybliżeniu takiej skali prawicowego gniewu, jaki wywołują cztery słowa wypowiedziane przez punkowego rapera. To jest przerażające.